Panleukopenia u kotów

Panleukopenia, nazywana niekiedy kocim tyfusem lub kocią nosówką, to zaraźliwa choroba wirusowa. Za jej wywołanie u zwierzęcia odpowiedzialny jest wirus FPV – osłabia on układ odpornościowy, a następnie atakuje komórki układu pokarmowego, tkanki limfatycznej, szpiku kostnego oraz układ nerwowy. Szczególnie narażone na zakażenie są kocięta pomiędzy 6 tygodniem a 4 miesiącem życia, co ma związek z obniżonym poziom przeciwciał matczynych.

Zakażenie i jego objawy

Panleukopenią kot może zarazić się niezwykle łatwo – źródeł zakażenia jest wiele i są związane z codziennym funkcjonowaniem zwierzęcia. Wirus przenosi się poprzez:

- kontakt z zakażonym zwierzęciem – bezpośrednio lub jedynie z używanymi przez niego miskami czy kuwetą;

- kontakt z człowiekiem, który przebywał z zakażonym kotem – poprzez przeniesienie na wirusa na butach lub ubraniu.

O zakażenie łatwo w miejscach będących dużymi skupiskami zwierząt, czyli na przykład w azylach, schroniskach lub targowiskach i wystawach. Pewne ryzyko związane jest również z takimi miejscami, jak sklepy zoologiczne oraz lecznice weterynaryjne.

Szczególny przypadek to zakażenie drogą śródmaciczną, przez łożysko matki – dochodzi wówczas do poronienia lub obumierania zarodków, jeśli jednak kocięta się urodzą, najczęściej ich móżdżek, nerw wzorkowy lub siatkówka oka są uszkodzone.

Zakażenie panleukpenią mogą zdradzać następujące objawy:

- apatia, ospałość, osowiałość,

- brak apetytu i nieodczuwanie pragnienia,

- osłabienie,

- wysoka gorączka,

- wymioty,

- biegunka,

- odwodnienie,

- stan zapalny błon śluzowych oraz nadżerki i owrzodzenia brzegów języka,

- bolesność przy dotknięciu brzucha.

Diagnostyka

Podejrzenie panleukopenii powinno zostać jak najszybciej zweryfikowane przez lekarza weterynarii. W tym celu wykonuje się morfologię krwi – o zakażeniu może świadczyć silne obniżenie ilości białych krwinek oraz towarzyszące mu obniżenie ilość czerwonych krwinek i płytek krwi. Pewność daje jednak dopiero wykonanie badania kału pod kątem występowania wirusa.

Leczenie

Zawsze powinno być prowadzone pod kontrolą weterynarza. Podstawą jest nawadnianie podskórne kilka razy dziennie oraz podanie antybiotyku. Niejednokrotnie konieczne okazuje się również odżywianie dożylne i podanie leków podnoszących odporność organizmu.

Leczenie panleukopenii ma zawsze charakter objawowy i jest zależne od stanu zwierzęcia.

Profilaktyka

Jedyną skuteczną metodą zapobiegania chorobie jest regularne szczepienie kotów. Jeśli matka kociąt jest uodporniona na wirusa FPV, to przez 8–10 pierwszych tygodni życia są zabezpieczone jej przeciwciałami. Po tym okresie odporność spada i konieczne jest rozpoczęcie szczepień – pierwsze z nich powinno zostać wykonane w 8 tygodniu życia lub w 6 tygodniu, jeśli ryzyko zakażenia jest większe niż przeciętnie (kocięta żyją w większym skupisku, gdzie występowała już panleukopenia). Kolejne szczepienie wykonuje się po 4 tygodniach, a trzecie po kolejnych 4. Ze względu na wysokie ryzyko zakażenia wirusem FPV, zaleca się powtarzać szczepienia co 1–3 lata, częstotliwość warto ustalić podczas rozmowy z lekarzem weterynarii.